Գարնանը, երբ շուրջը ամեն ինչ կանաչ էր և ծաղիկներով լի, լճակի մեջ հայտնվեց կարմիր ճիճու: Նա սողաց ներքևի մասում, խրվեց տիղմի մեջ, ստացավ իր սեփական սնունդը և ասաց բոլորին․
Իմ անունը Մոտուլ է։ Ոչ ոք նրան չի հարցրել: Եվ ո՞վ է հարցնելու նրան, թե ում է պետք: Իր համար տիղմի մեջ փորելով, թող, որ նա փորում է: Եվ նա դեռ բոլորին ասաց. «Ես արյունահոս եմ»: Եվ շուտով լճակի բոլոր մարդիկ գիտեին նրա անունը: Եվ երբ տեսան, թե ինչպես է նա սողում, փոքրիկ կարմիրը, ներքևում, ասացին. - Արյունահոսքը նորից գնաց որսի։ Եվ դա բոլորի համար մի փոքր ծիծաղելի դարձավ. Դե, ինչպիսի որս կա Մոտուլ- ում `խառնաշփոթով խառնաշփոթելով, ինչ-որ բան վերցնելով: Եվ այսպես բոլորը ընտելացան դրան, ինչը կարծես առանց Մոտուլ - ի լճակ լճակ չէ: Բայց մի անգամ պառկելուց հետո կորցրեց իր սարդոստայնը և փաթաթվեց դրա մեջ: Նա ամեն ինչ փաթաթեց `գլուխից մինչև պոչ, նա դարձավ քրիզալիս: Պառկեցի: Բռնկվեց և դուրս եկավ: Եվ այնտեղ, արդեն վերևում, քրիզալիսներ պայթեցին, և Կոմար-դերգուն դուրս եկավ դրանից: Չորացնել, թևերը լռությամբ տարածել և թռչել հեռու: Եվ այդ ամենից շատ շուտով լճակի բնակիչները բոլորը միմյանց հետ հանդիպման ժամանակ հարցրեցին. - Այստեղ փոքրիկ կարմիր որդը սողաց ՝ փորելով տիղմի մեջ: Նա իրեն ցեց անվանեց: Որտե՞ղ գնաց: Բայց ոչ ոք չէր կարող պատասխանել այս հարցին: Բոլորը տեսան կարմիր որդ: Ինչպես ինքն իրեն փաթաթեց ճարմանդով, բոլորն էլ տեսան: Եվ ինչպես նա վերածվեց մոծակի և բռնկվեց կոկիկից, ոչ ոք չտեսավ: Եվ այսպես, բոլորը միմյանց հարցնում են լճակի մոտ. «Որտե՞ղ գնաց Մոթիլը»: Եվ Կոմար-դերգունը թռչում է լճակի վրայով, ծալում թևերը, բայց ոչ ոք դրան ուշադրություն չի դարձնում `քանի տարբեր մոծակներ են ապրում երկրի վրա:
Արսենյան Գուրգեն 