Պատմություն

1. Կազմել Հնդկաստանի, Չինաստանի նոր ժամանակների ժամանակագրությունը:

Հնդկաստան՝

XVIII դ․ – Մասնատվել էին բազմաթիվ ինքնուրույն իշխանությունների և դարձել հարուստ ավար եվրոպացի գաղութարանների համար։

XVIII դ․ կեսերին – Հնդկաստանին տիրանալու համար պայքարում էին Ֆրանսիան և Անգլիան։

1770թ․ – Բենգալիայում սովից մահացավ 10 մլն մարդ։

1757թ․ – Կալկաթայից ոչ հեռու տեղի ունեցած ճակատամարտում պարտության մատնեցին ֆրանսիացիների դաշնակից Բենգալիայի ռաջայի 70 հազարանոց բանակը։

Մինչև XIXթ․ կեսերը – Շարունակվեց Հնկաստանում նվաճումը և կողոպուտը։

1833թ․ – Շարունակվեց Արևելաչինական ընկերության առևտրական գործուներությունը Հնդկաստանում։

1858թ․ – Անգլիայի պառլամենտն ընդունեց օրենք Հնդկաստանի կառավարության վերաբերյալ։

1857-1859թթ․ – Տեղի ունեցավ հնդիկ ժողովրդի մեծ ապստամբություն, որը դաժանորեն ճնշվեց։

Չինաստան՝

XVII կեսերից – Չինաստանը գրավեցին հարևան մանջուրական ցեղերը։

1644-1911թթ․ – Չինաստանում հաստատվեց մանջուրական Ցին արքայատոհմը։

XVII-XVIIIդդ․ – Գրավեցին Ջունգալիան, Մոնղոլիան, Տիբեթը, ներխուժեցին Բրիմա և Վիետնամ։

XVIII դ․ – Ուժեղացավ եվրոպացիների ներթափանցումը Չինաստան։

1757թ․ – Բողդիխանը հրապարակեց հրամանագիր։

1840-1842թթ․ և 1856-1860թթ․ – Անգլիացիների կողմից մաքսանենգորեն Հնկաստանից Չինաստան բերված ափիոն թմրանյութը, հանգեցրեց «ափիոն պատերազմի»։

XIX դ․ կեսերին – Չինաստանը վերածնվեց կախյալ կիսագաղութային երկիր։

2. Գրավոր համեմատել Հնդկաստանի նոր ժամանակների ավանդական հասարակությունը  ժամանակակից Հնդկաստանի հասարակության հետ, ինչ փոփոխությունների է ենթարկվել:

3. Գրավոր համեմատել Չինաստանի նոր ժամանակների ավանդական հասարակությունը  ժամանակակից Չինաստանի հասարակության հետ, ինչ փոփոխությունների է ենթարկվել:

4. Հայերը Հնդկաստանում նոր ժամանակներում և արդի ժամանակաշրջանում:

Դիվանագիտական հարաբերություններ Հայաստանի և Հնդկաստանի միջև հաստատվել են 1992-ին։ Ներկայիս Հնդկաստանում բնակվում է մոտ 400-500 հայ՝ կենտրոնացած Կալկաթայում և Բոմբեյում։ Հնդկաստանում գործում է 6 եկեղեցի և 2 մատուռ։

5. Հայերը Չինաստանում նոր ժամանակներում և արդի ժամանակաշրջանում:

Չինաստանում նոր ժամանակներում՝ XVIII դարում ոչ մեծ հայկական առևտրական տներ են եղել Շանհայում։ Ամենահայաշատը Խարբինն էր, որի համայնքն ուներ եկեղեցի։ Ներկայումս Չինաստանում բնակվում է ընդամենը 160 հայ։